Oh, Van der Burg heeft zijn glazen bol weer afgestoft en de magische asielzoekersticker getallen uit het niets geplukt: 49.800. Precies, omdat vorig jaar iemand op een bedompt ministeriekantoor bad in koffiedikperiodes en dacht: “Dit is het getal, dit wordt onze nieuwe nationale hobby: asielzoeker micromanagement.” Voel je die gastvrijheid? Ik ook niet.
Nu, voordat je schreeuwt “Maar solidariteit!” – laat me je stoppen. Want na het zoveelste “welkom in ons land” -feestje, gevolgd door de onvermijdelijke “waar blijven ze slapen?” -kater, lijkt het alsof we collectief aan het memory-spelen zijn met asielbeleid. Elke keer verrast dat er weer nieuwe moeten komen. Surprise, surprise!
Hier komt de kicker: van die 49.800 verwachte souls, zal een aanzienlijk deel letterlijk niets anders doen dan wachten. Wachten als een nieuwe nationale sport, maar dan zonder sponsoren of een gouden medaille. Als je dacht dat binge-kijken het summum van niks doen was, heb je nog geen dag in het leven van een asielzoeker meegemaakt.
En nee, dit is geen ‘welkom in Nederland, leer de taal terwijl we je uitlachen met onze belastingcenten’-feestje. Dit is het realistische equivalent van “We hadden je lief, tot we je zagen”. De kille werkelijkheid van papieren beloftes die even snel verbranden als de hoop in de ogen van de nieuwkomer. En het ergste? We vinden het prima.
Want ondertussen verzamelen we likes en retweets met onze o-zo-edgy memes en hashtags. Solidariteit in de digitale wereld, waar het enige dat we delen de wifi-code is. Nederland, waar de lage landen niet alleen verwijzen naar onze geografie, maar ook naar hoe laag we onze menselijkheid kunnen begraven. Hoezo 2023? Meer alsof we krampachtig vasthouden aan een beleid uit 1953, maar dan zonder de wederopbouw gezelligheid.
Ach, laten we positief afsluiten: met 49.800 nieuwe asielzoekers vullen we misschien eindelijk die leegstaande kantoorpanden. Win-win, toch?
Bron: GOOGLE NEWS – Van der Burg verwacht volgend jaar minimaal 49.800 asielzoekers
