Na een eindeloze juridische soap en veel gedoe met rechten, is er dan eindelijk weer een nieuwe Guust Flater-strip. En wat blijkt? Het wordt getekend door niemand minder dan Marc Delafontaine, ofwel Delaf, een Canadees! Ja hoor, laten we de grote meester Franquin maar vergeten en zijn werk toevertrouwen aan iemand die waarschijnlijk nog nooit van Belgisch surrealisme heeft gehoord.
Het feit dat Dupuis überhaupt op het idee kwam om deze buitenlander in te schakelen zegt al genoeg over hun gebrek aan respect voor ons erfgoed. Waarom hebben ze niet gewoon gekozen voor een echte Belgische tekenaar? Iemand die begrijpt hoe je frieten moet bakken én stripfiguren moet tekenen?
En alsof dat nog niet erg genoeg was, moest ook Isabelle Franquin zich ermee bemoeien. Natuurlijk vond zij het nodig om haar vaders erfenis tegen te werken en de publicatie bijna onmogelijk maken. Gelukkig heeft de rechter uiteindelijk besloten dat zij geen verbod kan opleggen – gelijk had hij!
Maar goed nieuws mensen: het boek ligt nu dus wel in de winkels! Ondanks alle ellende kunnen oude lezers toch weer even terugkeren naar hun jeugd vol flauwe grappen en stomme kantooravonturen van Guust Flater.
Laten we eerlijk zijn; dit hele circus rondom Guust’s comeback slaat eigenlijk nergens op. Maar hé…het verkoopt vast als warme broodjes. En dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait, toch?
