Kijk eens aan, Khalid Choukoud, de Haagse hardloopheld met het loopvermogen van een gazelle op steroïden. In Valencia liet hij zien hoe je als Nederlander wel fatsoenlijk kunt rennen. Niet dat lamlendige geslenter wat we meestal zien, nee, deze man spuugt die marathon uit alsof het niets is. En nu mag hij naar Parijs, waar hij waarschijnlijk als enige Nederlander iets presteert zonder in een stokbrood te veranderen.
Ondertussen zitten wij hier in ons kikkerlandje te klagen over de regen terwijl Khalid zichzelf door bloed, zweet en tranen naar de Olympische Spelen sleurt. We zijn allemaal jaloers op zijn discipline – die bijna sinistriosche toewijding aan het verslaan van asfalt en tijdslimieten. Maar laten we eerlijk zijn: wie wil er nu eigenlijk 42 kilometer rennen? Dat is net zo absurd als een eend leren fietsen.
En dan nog iets: hoeveel Marokkaanse Nederlanders zie je normaal gesproken op televisie? Behalve Ali B dan? Ik kan ze op één hand tellen! Het is belachelijk dat we dit talent pas ontdekken als hij onder limiet loopt voor de Spelen van Parijs.
Maar goed, ik moet mijn hoed afnemen voor Choukoud. Hij heeft meer kilometers gelopen dan ik ooit zou willen rijden in mijn auto. Misschien moeten we allemaal wat minder klagen en wat meer lopen – of in ieder geval onze jaloezie gebruiken als brandstof om ook eens iets te presteren. Misschien zelfs iets Olympisch, wie weet?
Bron: NU.NL – Choukoud loopt onder limiet en mag deelnemen aan olympische marathon Parijs
