Oh, kijk nou, in het politieke pretpark Den Haag is het weer eens raak: de lange arm van het Eritrese regime heeft een potje armpje gedrukt met de vuist van de oppositie. En verdomd niet voor het eerst. Maar ach, wie kijkt er nog op van een potje despoten-disco in de achtertuin van onze rechtsstaat?
Zie je, tegenwoordig is het haast een traditie geworden, een soort van verstoord sprookjeshuwelijk waarin de Eritrese peetvader zijn invloed laat gelden, terwijl de lokale dissidenten met hun vingers proberen te knijpen. Het is net als kijken naar een aflevering van Boer zoekt Vrouw, waarbij je diep van binnen weet dat het allemaal geregisseerd is, maar je toch blijft kijken, hopend op wat drama.
Ondertussen doet de oppositie haar best, hoor. Zo schattig hoe ze proberen de onderdrukkende regime-figuren met hun “vuisten” van protest van repliek te dienen. Alsof je met een papieren paraplu in de Noordzee gaat staan, hopend dat je niet nat wordt. Schijnbaar vergeten ze dat hun ‘vuisten’ meer lijken op een handvol marshmallows tegen een tank.
En laten we wel wezen, in deze clash van culturen, dit geopolitieke touwtrekken, vangt de Nederlandse diplomatieke houding meer vliegen af dan dat het regime er wakker van ligt. Het zou haast komisch zijn, als het niet zo triest was dat we ons opwinden over iets wat de effectiviteit heeft van een dieetadvies van Ronald McDonald.
Dus, terwijl Den Haag zich weer eens wentelt in een bad van politieke schijnvertoningen, kan het Eritrese regime rustig verder snoepen van hun autoritaire appeltaart, belegd met een dikke laag Nederlandse naïviteit. Toch lachwekkend, niet?
