Ah, de rijke en de machtige Peter Gillis, eigenaar van een vakantieparkimperium, waar de bomen blijkbaar geld pinnen en de werknemers in de schaduw van diepe ellende leven. Kennelijk is het laatste trend in ondernemersland: miljonair worden door je personeel te behandelen als decoratie van je succesverhaal, maar dan wel die soort decoratie die je liever achter de bank verstopt als er visite komt.
De kers op de taart? Een werknemer die het zat was om als menselijke pinautomaat behandeld te worden, trekt aan de bel. Klaagt de parkmagnaat aan. Ja, je leest het goed. De man gaat de frontale confrontatie aan met Gillis, ongeveer net zo kansrijk als een sneeuwvlok in de hel, maar dan zonder het romantische ‘Frozen’ liedje op de achtergrond.
Alsof Gillis niet genoeg had aan zijn probleempanorama, komt er nu dus een rechtzaak bovenop. Werksfeer zo bevriezend, zelfs de pinguïns in de dierentuin zeggen ‘Nope, te koud voor ons’. En laten we niet eens beginnen over de veiligheid – een term die in zijn woordenboek vast achter ‘vakantiepret’ en ‘winstmarges’ staat.
De werknemer, een moderne David tegen Goliath, besloot dat de enige weg naar gerechtigheid lag in het openbaar sleuren van de vuile was. Een beweging zo gewaagd dat zelfs Evel Knievel zegt: “Doe maar rustig jongen”. Maar eerlijk is eerlijk, wie de handschoen oppakt tegen het kapitalistische gedrocht genaamd ‘exploitatie’, verdient op z’n minst een standbeeld. Of tenminste een goedkope replica ervan, past beter in het budget.
In de wereld van vakantieparken blijkt dus dat het ware horrorverhaal zich niet afspeelt in de spookhuizen, maar achter de schermen. Waar het monster niet het decor, maar de baas zelf is. Peter Gillis, gefeliciteerd! Je hebt de prijs voor meest geliefde werkgever van het jaar gewonnen. Niet.
Bron: NU.NL – Bedrijf Peter Gillis door werknemer aangeklaagd wegens werkomstandigheden
