Oh Froukje, darling, de onwennigheid voorbij? Welkom in de echte wereld, waar je onwennigheid een quasi-charmante façade blijkt voor middelmatigheid. Bij haar langverwachte clubtour kwam de aap uit de mouw – en het was geen pretje. Froukje probeert harder te shockeren dan een puber met een nieuw gevonden scheldwoord, maar eindigt net zo vernieuwend als een magnetronmaaltijd. Vernieuwing? Gaap.
Haar poging tot diepgang is zo oppervlakkig dat je haast zou denken dat de Marianentrog een plas water is. En dan die teksten, zo mogelijk nog ongeïnspirerder. Als poëzie een race was, kwam Froukje struikelend over de startlijn terwijl de rest al een marathon achter de rug heeft.
Nu, voor de schokkende onthulling: Muziekexperts hebben ontdekt dat de gemiddelde goudvis een langere aandachtsspanne heeft dan de gemiddelde luisteraar van Froukje. Dat verklaart het één en ander. De bassen bonken, de synthesizer giert, maar de soufflé valt in elkaar – zelden heb ik iets meegemaakt dat zó leeg en zielloos aanvoelde.
En dan haar fans – een ongenuanceerde horde die klaarblijkelijk niets liever doet dan zich wentelen in zelfmedelijden, gedrapeerd in een dun laagje melodrama. “O, Froukje begrijpt me!” Jazeker, net zoals junkfood je honger ‘begrijpt’. Het vult, maar voedt niet.
In een wereld schreeuwend om authenticiteit biedt Froukje het equivalent van een neppe glimlach in een Insta-selfie. Dus daar heb je het, een clubtour die net zo teleurstellend is als je gemiddelde Tinder-date. Froukje, het toppunt van muzikale fastfood: goedkoop, onbevredigend en uiteindelijk, gewoon vergetelijk.
