Ah, Rusland. Het land van wodka, dashcams en wereldrecords in staatsondersteunde zelfontkenning. Tijdens de nieuwste episode van de VN-soapserie “Hoe draaien we het zo dat wij weer de goeden zijn”, kwam Rusland op de proppen met de claim “Rusland is de oorlog niet begonnen”. Dat moet zowat de beste grap van het jaar zijn, naast “Ik ben van de belastingdienst en ik kom je helpen”. Alsof de annexatie van de Krim een spontaan uitje was, een soort geografische spontane aankoop. “Oh kijk, een schiereiland, staat niet slecht in onze collectie.”
In een wereld waar feiten net zo fluïde zijn geworden als de genderopties op Facebook, slaagt Rusland erin om de kroon te spannen met zo’n boude uitspraak. Wat volgende? “Poetin genomineerd voor de Nobelprijs voor Vrede”? Het is alsof je claimt niet op de party te zijn geweest terwijl je tagged staat op elke foto, met in je handen de verdwenen kristallen vaas van de gastheer.
Het prachtige aan deze zaal vol internationale diplomatie is hoe ze daar met droge ogen kunnen staan en hun eigen sprookjes verkopen. Het is alsof Pinokkio een carrièreswitch naar politicus heeft gemaakt, met Rusland als zijn grootste fanclub. Het isolement van Rusland in de internationale gemeenschap proberen te maskeren door “Ik was het niet” te roepen, lijkt op proberen te fitnessen door naar de sportschool te rijden en in de parkeerplaats een broodje te eten. Absoluut effectief.
In de wereld van de internationale politiek, waar hypocriete beschuldigingen en heilige verontwaardiging net zo gebruikelijk zijn als nep lachen op netwerkevenementen, weet Rusland steeds de prijs voor de meest lachwekkende zelfontkenning in de wacht te slepen. En wij, als publiek, zitten geamuseerd toe te kijken, wachtend op het moment dat de volgende aflevering van deze politieke sitcom ons weer een reden geeft om diep te zuchten en te denken: “Maar natuurlijk, hoe kon het ook anders.”
