Oh, kijk nou, het WK sprint schaatsen is weer eens zo voorspelbaar als een Nederlandse zomer. Droog, nat, maar vooral: saai. Sensatie? Doet niet mee. Want Jürgen Stolz, de man die de schaatswereld net zo hard op zou kunnen schudden als een flesje frisdrank bij een aardbeving, mag z’n kunsten opbergen. Verwacht dus een evenement spannender dan een bingoavond bij de lokale bejaardentehuis, maar dan zonder de verrassing van onverwacht urineverlies.
Ik bedoel, kom op, als de grootste bedreiging voor de favorieten niet eens deelneemt, wat is dan überhaupt nog het punt? Het is alsof je naar een concert van je favoriete band gaat en dan te horen krijgt dat ze enkel covers spelen van Kinderen voor Kinderen. Applausje voor de originaliteit, jongens.
En dan hebben we het nog niet eens over de ‘favorieten’. Die term is zo rekbaar als de moraal van een politicus in campagnetijd. Een wereldkampioenschap zonder Stolz is als friet zonder mayonaise, als een kroegentocht met een alcoholslot op je fiets: je komt er wel, maar het is het net niet.
Dus, als je plannen had om een weekend te wijden aan het WK sprint, stel je voor hoe dat gaat: je zit daar, starend naar een ijsvlakte waar de enige sensatie het krakende geluid van je chips is. Misschien tijd om een spannender alternatief te vinden – zoals naar het gras kijken terwijl het groeit. Oh, en een fun fact om dit schaatsdebat te beëindigen: wist je dat de gemiddelde mens meer expressie toont tijdens het ledigen van hun ingewanden dan tijdens het kijken naar het WK sprint zonder Stolz? Precies.
Bron: NU.NL – Schaatsers hoeven bij WK sprint geen rekening te houden met sensatie Stolz
