Kijk, ons voetbalwonder Anton “Grazende Gaaei” is dus zo’n typisch gevalletje ‘van held naar zero’. Niet dat we iets tegen de man persoonlijk hebben, hoor. Maar echt, als je voetbalkwaliteiten net zo rap verdwijnen als toiletpapier tijdens een pandemie, dan vraag je om een deze behandeling. Was hij vroeger nog de koning van de bal, nu lijkt het meer op een koning van de val. Ja, lachen, gieren, brullen om die prutspraatjes.
Anton werd tegen AZ dus na een half uur al gewisseld. Dertig minuten, mensen. Sommige van ons duren het langer in de rij bij de kassa van de Jumbo, met een fles ketchup en WC eend als avondeten. Ambitieus, Anton, echt waar.
Nu, hogere wiskunde is het niet; als zelfs je voetbalschoenen zich voor je schamen, is het tijd om na te denken over je carrièrekeuzes. Wordt het tijd voor een carrièreswitch naar professioneel bankzitter of is er nog hoop in Instagram-influencer worden, waar je ellende in sponsposts kan omzetten?
Maar laten we niet te hard zijn, stel je voor dat Anton vastzit in een existentiële crisis, starend naar zijn kampioensmedailles en zich afvragend of hij ooit weer de man zal zijn die hij was. Licht dramatisch, passend bij een Netflix original.
Toch is de echte vraag: wie geeft er om? Het antwoord: waarschijnlijk alleen Anton zelf. En zijn psych. Voetbal is hard, mensen. Net als de waarheid. Sorry Anton, misschien volgende keer beter. Of ook niet. De wereld is een jungle, en jij bent net overreden door de welbekende Eredivisie-tractor. Tja, het ene moment ben je de bal, het andere moment de pylon.
