In de geweldige race om ‘Wie is de minst seniele opa?’ hebben Biden en Trump allebei hun ‘winning’ momentje gevierd in Michigan. Een staat die blijkbaar even besluiteloos is als een veganist voor een BBQ. Deze twee heerschappen lijken meer op verwarde gepensioneerden die per ongeluk de weg naar de politieke macht terugvonden, dan op serieuze presidentskandidaten. Het is alsof Amerika moet kiezen tussen een demente Disney-schurk en de oom die op familiefeestjes altijd net iets te veel drinkt en dan over politiek begint.
Biden, met zijn charismatische uitstraling van een natte krant, verzamelt zorgen zoals hij stemmen verzamelt: traag en met veel verwarring. Anderzijds, Trump, wiens haardos meer windbestendig is dan de gemiddelde lantaarnpaal, lijkt zijn campagne te voeren op pure, onvervalste chaos. Hij maakt beleid zoals ik mijn IKEA-meubilair in elkaar zet: zonder handleiding, schroeven overhoudend, en met een eindresultaat dat wiebelt op zijn grondvesten.
En laten we wel wezen, de zorgen zijn terecht. Het feit dat meer jonge Amerikanen kunnen opnoemen welke Kardashians zwanger zijn dan wie hun vicepresident is, zegt al genoeg over waar de prioriteiten liggen. Deze verkiezingen zijn geen strijd om de ziel van Amerika, meer een aflevering van ‘De Bachelorette’ waarbij het enige verschil is dat niemand hier een roos wil ontvangen.
Dus ja, Biden en Trump mogen dan hun pyrrusoverwinning vieren in Michigan, maar uiteindelijk lijken we te moeten kiezen tussen de pest en cholera. En eerlijk? Als dat onze opties zijn, geef mij dan maar hooikoorts.
