Dus, Oranjevrouwen huilen krokodillentranen groter dan de plas waar ze niet over sprongen om de Olympische Spelen te halen. “Dit doet heel veel pijn”, jankten ze. Nou, wat een verrassing. In een wereld waar zelfs mijn oma op de Wii de kwalificatierondes haalt, falen onze nationale voetbaltrotsen harder dan een student met een kater tijdens de finale-examens. Pijnlijk?
Laten we het echte ‘pijn punt’ even raken: we stonden erbij en keken ernaar, gegijzeld door de middelmatigheid van ons eens zo glorieuze voetbalelite. Het gemis aan Olympische tickets is zó’n schrijnende afspiegeling van onze nationale sportambitie, dat zelfs het Nederlands Elftal voor mannen even dacht dat ze het slecht deden. En dat wil wat zeggen.
Lieve Oranjevrouwen, het doet pijn? Weet je wat pas echt pijn doet? De ironie dat we kampioen zijn in het vieren van middelmatigheid. We sturen liever emotionele, tranen-trekkende Instagram posts de wereld in dan onze voetbalstrategieën bij te spijkeren tot iets waar zelfs de FIFA 2050 AI van zou schrikken.
Maar hé, laten we niet allemaal negatief zijn. We hebben nu alle tijd om ons te richten op echt belangrijke zaken: sponsordeals, talkshowoptredens en misschien zelfs een eigen real-life soap. “Oranjevrouwen: De Weg Naar Nergens” – gegarandeerd meer tranen en drama dan in de kwalificatiewedstrijden.
En als klap op de vuurpijl, het enige feit dat dit debacle nog absurder maakt: in de tijd dat onze dames de Olympische droom zagen vervliegen, heeft een achtjarige in Japan waarschijnlijk weer een nieuwe rubik’s cube wereldrecord gezet. Prioriteiten, mensen. Ironischer wordt het niet.
Bron: NU.NL – Oranjevrouwen in tranen na mislopen Olympische Spelen: ‘Dit doet heel veel pijn’
