In de categorie “mooi geprobeerd maar toch verloren,” presenteert de tragikomedie van FC Groningen. Daar sta je dan, op de drempel van wat jouw glorieuze “Remember the Alamo” moment had kunnen zijn. Maar in plaats daarvan ben je gewoon een voetnoot in de Eredivisie-opera; je sporthart bloedt tranen van gemiste kansen, huil maar uit in dat groene shirtje van je.
De Kuip, waar dromen óf uitkomen óf keihard sneuvelen bij gebrek aan beter. En Groningen, je was er zo, zo dichtbij. Zo dichtbij dat zelfs de VAR zich al begon te vervelen en overwoog om solliciteren als kantinejuf van de Euroborg. Jaloezie is hier het woord, pure, knagende jaloezie op elke club die wel iets weet te winnen in Rotterdam – ja, zelfs die amateurclubs op een doordeweekse bekeravond.
“Ons sporthart huilt,” klinkt het vanuit het kamp. Ach, sportharten… alsof die geen genoegen nemen met een paar vette transfers en een nieuw, ietwat optimistisch tactiekbord. Misschien eens overwegen om in plaats van tranen, wat meer doelpunten te laten vloeien? Just saying.
Het erge is, ze waren er dichtbij. Misschien wel dichter dan de neus van Cyrano bij zijn gezicht, maar uiteindelijk net zo nutteloos. FC Groningen’s aanval was als een sinistere versie van Jeopardy!; Je weet de antwoorden, maar krijgt je buzzer net niet snel genoeg ingedrukt. En zo blijft de bekerwinst een droom, een hallucinatie, een fata morgana in de verte.
In de woorden van een politiek incorrecte voetbalfan: “Volgend jaar beter, jongens. Of ook niet, hè. Who cares? Zolang het bier maar koud is.” Voetbal, prachtig in zijn eenvoud, hartverscheurend in zijn Groningse complexiteit.
Bron: NU.NL – FC Groningen was dicht bij bekerstunt in De Kuip: ‘Ons sporthart huilt’
