Dus, onze alwetende Onderwijsminister heeft weer een briljant idee: groep 8-docenten moeten hun schooladvies opkrikken. Want ja, wie heeft er nou empirische data en jarenlange ervaring met het beoordelen van de capaciteiten van hun leerlingen nodig als je ook gewoon de lat lager kunt leggen? “Aim for the moon. Even if you miss, you’ll land among the sterren van de herkansing,” of hoe ging dat gezegde ook alweer?
In een wereld waarin iedereen een winnaar is en deelnemersmedailles worden uitgedeeld alsof het Halloween-snoepjes zijn, is het natuurlijk logisch dat we onze toekomstige samenleving baseren op gevoelens in plaats van feiten. Want waarom zou je kinderen leren omgaan met tegenslagen als je ze ook kunt voorliegen over hun capaciteiten? Dat is pas echt voorbereiden op de echte wereld; de wereld waarin je voor je 30ste drie burn-outs hebt, omdat je nooit hebt geleerd dat niet iedereen astronaut of influencer kan worden.
En laten we niet vergeten dat dit soort beslissingen altijd onderbouwd worden met stevig, wetenschappelijk onderzoek. Zoals die ene studie die aantoonde dat 97% van de knuffelberen in groep 8 zich méér gewaardeerd voelt dankzij een opgekrikt schooladvies. Confronterend wel, hoe we met pedagogisch verantwoorde leugenachtigheid het zelfbeeld van onze knuffelgeneratie naar een ongekend niveau tillen.
Natuurlijk is het wel zo dat niet iedereen het gaat maken. Maar hé, als je uiteindelijk niet slaagt in het leven, kun je altijd nog Onderwijsminister worden. Daar zijn de criteria blijkbaar zo laag, dat zelfs de suggestie om van elke leerling een Einstein te maken serieus wordt genomen. En dat, beste mensen, is misschien wel de grootste grap van dit hele advies.
