Dus, Oranje is weer in de koker voor de EK-kwalificatie getrokken, en wie zien we daar mogelijk weer tegenover ons glunderen? Wiegmans Engeland. Alsof we een chronische masochistische relatie onderhouden met die theeslurpende voetbalmachine. Kunnen we dan echt geen genoeg krijgen van de pijnlijke nederlagen, of zijn we gewoon verslaafd aan het gevoel van bijna, maar net niet?
Het lijkt wel alsof we collectief leiden aan een een vorm van Stockholm-syndroom, liefkozend hunkerend naar nog een pak slaag van onze Britse ‘vrienden’. En laten we wel wezen, de kansen dat we eindelijk eens haarfijn de Engelse droom versplinteren lijken net zo groot als de kans dat je een Engelsman vindt die weet hoe hij een fatsoenlijke kop koffie moet zetten – namelijk astronomisch klein.
Ah, maar hoorde ik daar iemand fluisteren over hoop? Laten we even realistisch zijn. De enige Britse exportproducten waar we echt blij van worden, zijn die zeldzame zonnige dagen en Adele’s break-up nummers. Alles wat met voetbal te maken heeft, kunnen ze beter op het eiland houden, samen met hun kookkunsten.
Wat maakt het ook uit? We stappen toch wel weer hopleoos optimistisch het veld op, klaar om teleurgesteld te worden. Het is bijna alsof we genieten van deze cyclus van voetbalhartzeer. Dus, pak de tissues maar alvast. Voor de tranen van verdriet of van het lachen, dat laten we nog even in het midden. En trouwens, mocht je je afvragen of dit politiek incorrect genoeg was – vraag dat maar aan de Engelse keuken. Die is pas echt misdadig.
Bron: NU.NL – Oranje in koker voor EK-kwalificatie: Wiegmans Engeland kan wéér opponent zijn
