In de wereld van politieke poppenkasten is er altijd wel een marionet die een snaar raakt. Dit keer is het Christianne van der Wal, de VVD-natuurminister, die door haar eigen allergrootste fan – zichzelf, ook VVD-Kamerlid – op de vingers wordt getikt. Alsof ze dacht: “Joh, laat ik mezelf eens lekker terugfluiten. Niemand anders doet het toch.” Het lijkt wel een politieke versie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde, maar dan minder boeiend.
Denk je dat politiek een mythisch gevecht is tussen goed en kwaad? Think again. Het is meer een soap met middelmatige acteurs die wanhopig proberen hun tekst te onthouden over hoe ze het volk weer eens niet gaan helpen. En onze ster van de dag, Christianne, bewijst dat je zowel de held als de schurk in je eigen verhaal kunt zijn. Een toonbeeld van doeltreffendheid. Niet.
Nu komt het leuke: dit heerlijke stukje zelfslagroomtaart is zo knotsgek dat zelfs de gemiddelde kleuterschoolklas er nog een puntje aan kan zuigen qua logica en consistentie. Met de VVD aan het roer die terugfluitend door de politieke arena danst, is het alsof je keuken in de fik staat, maar je besluit eerst de vaatwasser uit te ruimen omdat prioriteiten kennelijk een soort optionele extra zijn. De echt belangrijke vragen blijven onbeantwoord. Zoals, zouden er awards moeten komen voor politieke schizofrenie?
Het hoogtepunt is dat dit circus ons daadwerkelijk bestuurt. Onze nationale soap gaat verder, en iedere aflevering is weer een verrassing. Bravo, Christianne, bravo. Je hebt de lat voor politieke prestaties zo laag gelegd, dat we nu officieel aan limbo-dansen doen. Kijken wie er onderdoor kan zonder op zijn platte politieke gezicht te gaan. Spoiler: niemand.
