Om half acht ’s avonds de dansvloer op, omdat je leven zo’n festival van middelmatigheid is dat je het hoogtepunt al voor tienen moet bereiken. Dertigers en veertigers, zich vastklampend aan de jeugd als een baby aan de tepel, lopen er natuurlijk warm voor. De kids liggen op bed, de babysitter plundert de koelkast en papa en mama gaan los in de hoop hun verloren jeugd terug te dansen. Hilarisch, want deze generatie zweet nog liever hun zorgen weg op de dansvloer dan dat ze hun mentale problemen aanpakken. Wat? Iets met diepgang? Nee joh, geef ons maar een dansje.
De bittere ironie? Deze rakkers zijn dezelfde mensen die vinden dat jongeren van tegenwoordig lui en soft zijn. Ik bedoel, moet je ze zien, om half negen al hijgend aan de bar – omdat hun conditie nog net goed genoeg is voor een halve marathon naar de koelkast. En weet je wat het leuke is? Uit onderzoek blijkt dat deze oudjes per jaar meer Miley Cyrus luisteren dan de gemiddelde tiener. Ja, echt. Klaag verder over muziek ‘van tegenwoordig’ terwijl je heupen niet liegen op de tonen van ‘Wrecking Ball’.
De moraal van dit verhaal? Voor je het weet ben je zelf zo’n dertiger of veertiger die krampachtig probeert cool te doen met de jeugd. De les? Doe maar gewoon niet. Je maakt het alleen maar pijnlijk voor jezelf – en voor ons. Er is niets wat meer cringe is dan te proberen dansen op het graf van je eigen jeugd. Laten we dus deze dans maar overslaan.
