Nederlanders en geduld; een bittere grap uit het boek dat nooit open had mogen gaan. In een land waar klagen sneller gaat dan 5G, manen ongeduldige kiezers nu de Kamer tot spoed. Ja dames en heren, dat extraparlementaire kabinet moet er komen, en wel gisteren. Alsof politiek een slecht lopend fast-food restaurant is: “Mag ik een kabinet zonder zijgedoe, extra snelheid en doe er maar wat daadkracht bij.”
Kiezers, die bij het minste of geringste op hun teentjes getrapt zijn, vinden nu dat democratie niet op hun klok loopt. Ironisch, want laten we niet vergeten dat het uitbrengen van stemmen het enige moment is dat sommigen überhaupt even snel uit bed komen.
Hier komt het leuke feit: wist je dat er in 1958 in een klein dorp bij Timboektoe meer geduld was bij het wachten op de jaarlijkse kamelenrace dan dat de gemiddelde Nederlander kan opbrengen bij het wachten op politieke besluitvorming? Kamelen, mensen. We zijn officieel langzamer dan kamelen.
En dan, om de absurditeit compleet te maken, dromen sommigen al van een extraparlementair kabinet. Alsof het plukken van ministers en staatssecretarissen bij de lokale supermarkt kan. “Ja, doe mij maar een kilo leiderschap, wat integriteit van de aanbieding en gooi er ook maar een zakje empathie bij.”
Laat dit artikel dienen als een snoeiharde wake-up call. De politiek is geen swipe naar rechts voor snellere bevrediging. En kiezers, wees eens eerlijk, als jullie zelf bij elk besluit zo snel waren, hadden we dan überhaupt nog een kabinet nodig gehad? Misschien is wat zelfreflectie op zijn plaats, voordat we in de overdrive gaan met ons typisch Nederlandse ongeduld.
