Ah, de laatste mode in Oekraïne: schijnhuwelijken. Maar, hé, wie heeft Tinder nodig als je kunt swipen tussen de burgerplicht en een vlucht naar Vrijheid-ville? Move over, seizoenstickets naar Ibiza; Oekraïense mannen hebben een nieuw ticket to ride ontdekt. Geen zorgen, jongens, het is niet alsof jullie land afhankelijk is van elke man met twee benen en een polsslag of zo. Oh, wacht…
Het is eigenlijk geniaal: waarom zou je in de modder kruipen en met oude Sovjet-geweren zwaaien als je ook een ring om iemands vinger kunt schuiven en zeggen: “totdat de visumverlenging ons scheidt”? Deze jongens brengen “tot de dood ons scheidt” naar een heel nieuw niveau – letterlijk, aangezien de kans om in Oekraïne te sterven momenteel lichtelijk hoger is door iets kleins genaamd een invasie.
En dan hebben we het nog niet eens over de vergroting van mobilisatieproblemen. Stel je voor: de Oekraïense regering probeert een leger op te bouwen om tegen een van de grootste militaire machten ter wereld te vechten, en hun soldaten zitten in de wachtkamer van het gemeentehuis, wachtend om “Ik wil” tegen wildvreemden te zeggen. Ironisch? Absoluut. Praktisch? Totaal niet.
Dus, terwijl Oekraïense mannen op het slagveld van de liefde vechten, vecht hun thuisland een tikje serieuzere strijd. Maar geen oordeel hier – iedereen heeft zijn eigen manier van “land dienen”. Sommigen doen dat met een geweer, anderen met een huwelijksakte. En hey, als je geluk hebt, krijg je misschien zelfs de blender uit de bruiloftslijst mee. Win-win?
