De wielersport, waar testosteron en spandex samenkomen in een ongemakkelijke dans van bezwete mannen die over de finishlijn tuimelen, heeft weer een nieuw hoofdstuk: De Grote Pogacar-Show. Alsof het script van een goedkope soap, Pogacar solliciteerde naar de titel ‘Koning van Catalonië’ en boy, heeft hij de kroon gepakt. Met de elegantie van een eenzame cowboy in een spaghettiwestern reed hij iedereen eruit in de koninginnenrit. Zijn solo naar de overwinning: een visuele symfonie die het potentieel heeft om meer tranen te trekken dan het einde van The Notebook, als je tenminste gevoelens hebt voor zweet en asfalt.
Laten we even serieus zijn, de ritten zijn zo voorspelbaar geworden dat je de race net zo goed kunt vervangen door een simulatie en Pogacar alvast de beker kunt geven om tijd te besparen. Het is als een Netflix-serie waarvan je de plot al kent na twee afleveringen, maar dan zonder de mogelijkheid om door te spoelen. De spanning is vergelijkbaar met het wachten op water dat kookt. En toch, houden we ervan – masochisme op wielen.
Met een prestatie die doet denken aan de eenzijdige overwinningen van de oude tourlegendes, waarvan sommige later bekend stonden om meer dan alleen hun pedaalkracht (knipoog, knipoog), doet Pogacar ons afvragen: Zijn we getuige van zuivere talent of is hij gewoon de enige die de memo niet kreeg dat EPO niet meer cool is?
Dus daar hebben we het, Pogacar houdt de wielerwereld in zijn greep, terwijl de rest van ons zich afvraagt of we getuige zijn van de geboorte van een legende, of gewoon de zoveelste herhaling van de Tour de Pharmacy. Maar hé, zolang de memes goed zijn en de wielershirts strak, blijven we kijken. En ergens in de verte, ver achter Pogacar, probeert de rest van het peloton nog steeds hun weg naar de finish te vinden. Succes, jongens. Jullie hebben het nodig.
Bron: NU.NL – Grote Pogacar-show duurt voort met solozege in koninginnenrit Catalonië
