D66, die oase van zelfverklaarde intellect en morele superioriteit, heeft eindelijk iets door hun ivoren toren zien sijpelen: de verkiezingsuitslagen. Shocking, nietwaar? Zes jaar lang hand in hand met ‘rechts’ door het landschap paraderen alsof ze het politieke liefdeskind van Romeo en Julia zijn. Gevolg? Een nederlaag die harder aankomt dan de wifi in een gemiddeld Nederlands bejaardentehuis.
De analyse? Kennelijk heeft de zeepkist-retoriek vermengd met een houding die het midden houdt tussen een betweterige basisschooljuf en een zelfbenoemde wijnkenner bijgedragen aan de afgang. Surprise, surprise. Kom er maar in met de zakdoeken en vioolmuziek, want o wee, het publiek heeft het script niet gevolgd. In plaats van knielend hun laarzen te kussen, heeft het klootjesvolk het gewaagd om ‘nee’ te zeggen tegen de onfeilbare D66-wijsheid.
Laten we even een feit droppen dat net zo pijnlijk is als op een legoblokje stappen: in de paradoxale queeste naar volkse gunsten, heeft D66 het gepresteerd om zichzelf te vervreemden van zowel links als rechts. Knap werk. Wie had gedacht dat pogen te schipperen tussen kaviaar en kroketten zou resulteren in spijsverteringsproblemen?
De les hier? Misschien dat zelfs in de wondere wereld van politiek, het gezegde “al te goed is buurmans gek” enige weerklank vindt. Maar geen zorgen, D66. Jullie zijn de hedendaagse Sisyphus, gedoemd om de berg van politieke relevantie op te rollen, onderwijl ons entertainend met de onvermijdelijke val naar beneden. Applaus voor de moed. Nog meer applaus voor de humor.
