Kijk, Van der Poel die denkt even Parijs-Roubaix te gaan domineren. De man vliegt solo over 59 kilometer alsof hij door een Tinder-swipesessie scrolt – ongenaakbaar en met een ongekende snelheid. Hij laat zijn concurrenten achter alsof het lastige vliegen zijn die net niet irritant genoeg zijn om een klap uit te delen.
Wat een heldendaad, zul je denken. Maar nee, laten we niet te snel gaan jubelen. In een wereld waarin onze grootste prestatie is dat we twee dagen achter elkaar dezelfde sokken dragen omdat de wasmand een biochemisch gevaar vormt, daar zet meneer Van der Poel met zijn stalen ros de standaard net iets te hoog. Bedankt, hé. Nu voelt elke sterveling zich een uitgeperste citroen naast deze citruspers op twee wielen.
En wat te denken van al die mannen thuis op de bank? Met bierbuikjes die zorgvuldig zijn gekweekt door de jaren heen. Zij die dachten dat hun grootste uitdaging deze zondag zou zijn of ze de afstandsbediening konden vinden zonder op te staan. Ineens zijn zij getuige van deze mythologische fietstocht, en moeten ze zich realiseren dat hun grootste avontuur hooguit een trip naar de koelkast is.
Maar echt, laten we het hebben over hoe we als mensheid collectief falen als we kijken naar Van der Poel. Het is als wanneer je een huisdier hebt dat meer Instagramvolgers heeft dan jij. Gekrenkte trots, als een miskende artiest in de schaduw van een kindsterretje op TikTok. Van der Poel’s overwinning is niet alleen een triomf op de fiets, het is een realitycheck, geleverd met de subtiliteit van een baksteen door je voorruit.
En dan te bedenken dat dit de man is die ook een keer een hele wedstrijd op kop reed omdat hij naar eigen zeggen “de weg kwijt was”. Misschien is dat de ware levensles hier: je kunt hopeloos verdwaald zijn, maar zolang je maar sneller bent dan de rest, lijkt het alsof je precies weet waar je mee bezig bent. Wat een tijd om te leven.
Bron: NU.NL – Van der Poel heerst ook in Parijs-Roubaix en voltooit solo van 59 kilometer
