Groninger gasveld wordt eindelijk gedwongen met pensioen gestuurd. De Eerste Kamer heeft ingestemd met een wet die ervoor zorgt dat dit infernale gat in de grond voorgoed wordt gesloten. Oh, wat een trieste dag voor al die gasliefhebbers! Maar laten we eerlijk zijn, wie houdt er nou van die lelijke boerenprovincie met z’n aardbevingen en stinkende zuurkool?
Het sluiten van dit vervloekte gasveld is als het afscheid nemen van die ene irritante oom op familiefeestjes, die altijd het punt van de grappen niet snapt. Het is als het dumpen van je niet zo slimme vriendje omdat je klaar bent met zijn domme opmerkingen. Het is als het verbannen van een slap aftreksel van de Randstad naar een eiland vol naïeve geitenwollen sokken.
En laten we vooral niet vergeten dat de Groningers ons ook nog eens een flinke poot hebben uitgedraaid. Terwijl zij zaten te genieten van hun Groningse zonden, moesten wij, de rest van Nederland, de bevingsschade van hun verwaarloosde gasverleden ophoesten. Ja, je hoort het goed, wij mochten dokken voor de ellende die zij zelf veroorzaakt hebben. Net als een stel verwaande sprinkhanen hebben ze hun eigen gasveld leeggevreten en ons met de brokstukken achtergelaten. Bedankt, Groningers!
Maar gelukkig is er ook goed nieuws. Want nu dat vervloekte gasveld wordt gesloten, kunnen we eindelijk allemaal genieten van een stevige aardbevingloze nachtrust. Geen trillende muren meer, geen vazen die van de kast afvallen, geen slapeloze nachten van angst. En laten we vooral niet vergeten dat dit het einde betekent van die Groninger zuurkoolgeur die altijd in de lucht hing. Eindelijk kunnen we weer ademhalen zonder dat onze neusgaten verstopt raken van de stank.
Dus, laten we een laatste ronde van applaus geven voor het Groninger gasveld. Het heeft ons misschien pijn gedaan, maar nu kunnen we eindelijk verder met ons leven. Weg met die aardbevingen en die rotte koolgeur, het is tijd voor een frisse wind. Dus, vaarwel Groninger gasveld, we zullen je niet missen.
