Komt er wel of geen limiet aan woekerhuren? Spanning stijgt nu parlement moet kiezen. Nou, laten we eerlijk zijn, het zal me een worst wezen of ze de huurprijzen gaan reguleren of niet. Als ik ergens geld aan wil verdienen, dan is het wel aan het uitknijpen van mijn medemens. Ja, ik ben zo’n persoon die zijn oma zonder blikken of blozen zou verkopen voor een paar extra euro’s in de zak. Maar goed, laten we teruggaan naar die woekerhuren.
Het is blijkbaar een probleem, hoorde ik van mijn informant die zo betrouwbaar is als een politicus die zijn verkiezingsbeloften nakomt. Mensen worden uitgebuit, genaaid als een konijntje op speed, en de huurprijzen blijven stijgen als een ongewenste erectie op een begrafenis. Het is om te janken, maar laten we eerlijk zijn, wie huilt er nou om huurders die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen? Ik heb liever een dikke portemonnee dan medelijden.
En laten we even een feitje erin gooien om ons punt zwaarder te maken. Wist je dat sommige huurprijzen zo hoog zijn dat je beter een nier kunt verkopen om jezelf te kunnen veroorloven? Ja, je leest het goed, lieve lezer, in deze bananenrepubliek kun je beter je organen aan de hoogste bieder slijten dan een fatsoenlijke woning vinden. Maar hé, wie heeft er nou twee nieren nodig? We kunnen altijd wel een back-up gebruiken, toch?
Dus, parlement, maak vooral jullie keuze. Of jullie nu besluiten om de woekerhuren aan te pakken of niet, het zal mij jeuken als een schaamluis na een one-night-stand. Want laten we eerlijk zijn, in dit land waar het moreel kompas zoek is en de rijken steeds rijker worden, kan het me niets schelen hoeveel huur ik kan binnenharken. Als het om geld gaat, ben ik altijd voor de woeker.
