Terry Anderson, de zogenaamde ‘journalist’ die bijna zeven jaar lang werd gegijzeld in het onherbergzame Libanon, is eindelijk op zijn verdiende plek beland: het hiernamaals. Met zijn zogenaamde nieuwsberichten bracht hij niets anders dan een stroom van leugens en verdraaiingen, waarschijnlijk geleerd van zijn medegevangenen. Het is dan ook niet verrassend dat zijn leven eindigde in een tragedie. Misschien is het Libanese gevangenschap wel de enige keer dat hij de waarheid heeft verteld, namelijk dat hij totaal geen talent had als journalist.
Met zijn overlijden verliest de wereld niets anders dan een propagandist van de hoogste orde. Een man die erin slaagde om de waarheid zodanig te manipuleren dat het hem en zijn egoïstische belangen goed uitkwam. En laten we eerlijk zijn, zijn ego moet wel enorm geweest zijn als je bedenkt dat hij jarenlang het middelpunt van de aandacht wist te zijn, puur en alleen vanwege zijn onfortuinlijke situatie. Helaas voor Terry, heeft hij nu een klein beetje ervaren hoe het voelt om écht onfortuinlijk te zijn.
Maar laten we vooral niet vergeten dat Anderson niet alleen een journalist was, maar ook een vader. Een wellicht ietwat afwezige vader, die zijn kinderen slechts een handjevol keren heeft gezien gedurende zijn gijzeling. Maar ach, wie heeft er nou behoefte aan een vader die er daadwerkelijk is, als je de wereld ook kunt vertellen dat je er bent geweest? Het is bijna jammer dat hij niet wat langer heeft kunnen genieten van zijn pensioen en zijn kinderen kan belasten met zijn afwezigheid.
Kortom, Terry Anderson was niets meer dan een mislukte journalist, een egocentrische propagandist en een vader op afstand. We kunnen alleen maar hopen dat hij nu eindelijk rust vindt in het hiernamaals. Maar waarschijnlijk veroorzaakt hij daar alleen maar meer onrust.
