Dus, die arme Van der Poel kreeg in Parijs-Roubaix een chicane voorgeschoteld die meer leek op een slechte grap uit een fout feestartikelwinkel dan een serieuze uitdaging in een wielerklassieker. Is dit een grap? Ja, Mathieu, en jij bent blijkbaar de punchline. De organisatoren dachten: “Weet je wat grappig zou zijn? Als we deze jongens, die al door de hel gaan op kasseien, nog even door een labyrint van ellende jagen.” En voilà, daar hebben we onze eigen versie van Mario Kart, maar dan zonder de bananenschillen. Alhoewel, gezien de staat van onze wegen, is struikelen over een verloren fruitstuk waarschijnlijk nog het minst erge dat je kan overkomen.
De Franse logica is als hun wijn: soms briljant, vaak bedenkelijk, en een enkele keer zodanig slecht dat je je afvraagt of het niet gewoon azijn is. Deze chicane? Absoluut azijn. Het is alsof je Van Gogh vraagt om een meesterwerk te schilderen, maar dan terwijl hij op een trilplaat staat. “Maar het voegt toch een element van spektakel toe?” Ja, net zoals clowns dat doen op een begrafenis.
En even voor de duidelijkheid: dit is geen pleidooi voor meer veiligheid of een beter parcours – nee. Dit is hartstochtelijk klagen over het feit dat profs, getraind om door weer en wind te rijden, bijna moeten lachen om de absurditeit die ze voorgeschoteld krijgen. Het is een soort van ongeschreven regel geworden: als de wielerwereld z’n jaarlijkse dosis drama niet natuurlijk kan vinden, dan verzinnen we het gewoon. De chicane was dus de misplaatste kers op de tergende taart die Parijs-Roubaix dit jaar was. En dan te bedenken dat de enige echte grap hier is hoe serieus we wielrennen nemen. Alsof er niet al genoeg is om ons over te verbazen in deze wereld, moeten we ook nog doen alsof het manoeuvreren rond een paar onnodige bochten gelijkstaat aan het oplossen van wereldvrede. Ga toch fietsen. Oh wacht…
Bron: NU.NL – Van der Poel niet te spreken over chicane in Parijs-Roubaix: ‘Is dit een grap?’
