Als Biden denkt dat hij de zwarte stem kan winnen door gewoon niet Trump te zijn, is hij even de weg kwijt als een bejaarde in een technowinkel. De man gooit meer loze beloftes in de strijd dan de gemiddelde Tinder-match na middernacht. “Veel van mijn vrienden gaan voor het eerst Trump stemmen,” fluisterde een anonieme bron, waarschijnlijk net zo verraden voelend als wanneer je favoriete vegan restaurant stiekem rundvlees in de quinoa salade mixt.
Het is geen geheim dat de politieke arena meer lijkt op een slecht geregisseerde realityshow, waarbij de hoofdrollen bezet worden door personen die zelfs in een soap serie te karikaturaal zouden zijn bevonden. Biden, in zijn heldhaftige poging de zwarte stem te vangen, klampt zich vast aan de hoop als een drenkeling aan strohalmen. Alsof hij met een vangnet staat bij de uitgang van een Kanye West-concert, hopend op een wonder.
En dan hebben we Trump, die tegen de politieke correctheid schopt als een peuter in een driftbui, trekt hij een deel van het publiek aan alsof het spirituele enlightment is in de vorm van een politiek figuur. Veelbelovend Amerika weer “great” te maken op dezelfde manier waarop je belooft af te vallen na Nieuwjaar—met heel veel blabla en nul daadkracht.
De spot drijven met deze politieke clowns is zo gemakkelijk als het stelen van snoep van een kind, ware het niet dat het kind een atoombom heeft en de clowns de codes. Dus hier staan we dan, kijkend naar de strijd om de zwarte stem, alsof het het laatste stuk pizza is na een nacht doorhalen: allemaal willen we een stuk, maar niemand heeft echt zin om de oven aan te zetten.
