In een wereld waar D66 zichzelf verkoopt als de redder van de verlichting, lijkt de recente klapper van hun verkiezingsshow eerder op een nachtmerrie die gepaard gaat met zelfoverschatting. Zes jaar lang in een “rechts” kabinet bivakkeren met de allure van een betweter die bij elke familiebarbecue ongevraagd zijn mening verkondigt over onderwerpen waar niemand iets om geeft.
De verwondering over hun verkiezingsnederlaag is zoals een veganist die zich afvraagt waarom de slager hem geen hand geeft. Met hun neus zo hoog in de lucht dat de ozonlaag zich zorgen begint te maken, wisten ze het toch voor elkaar te krijgen om met hun betweterige toon de gemiddelde Nederlander weg te jagen. Jawel, het volk zoekt dekking omdat D66 een mening heeft – angstaanjagender dan een griepgolf in de winter.
Wat deden ze mis? Was het de constante stroom aan regels die de vrijheid van Jan Modaal meer knelde dan de gemiddelde skinny jeans bij een hipster? Of misschien de adoratie voor klimaatplannen die duurder zijn dan de scheiding van Jeff Bezos? Nee, het enige wat D66 presteerde was zichzelf kronen als de hogepriesters van het morele gelijk, een titel zo ongewenst als een tandartsafspraak.
Met de betweterige toon van iemand die denkt dat een diploma in de filosofie hen kwalificeert als expert in werkelijk álles, heeft D66 de kunst van politieke zelfsabotage geperfectioneerd. Misschien volgende keer, als de stembussen weer lonken, gooien ze het over een andere boeg: luisteren in plaats van dicteren. Maar wie houden we voor de gek? Dat zou net zo waarschijnlijk zijn als het vinden van een eenhoorn die belasting betaalt.
