In het Midden-Oosten is de logica net zo ver te zoeken als democratie in Noord-Korea. Duizenden rouwende fans – sorry, ik bedoelde natuurlijk aanhangers – kwamen samen voor het afscheidsfeestje van een Iraanse generaal. Het lijkt wel een VIP-event met dresscode: zwarte sluiers en tranen. Deze generaal, blijkbaar belangrijker dan de nieuwste iPhone-release in de ogen van zijn volgers, vond z’n Waterloo bij een raketaanval in Syrië. Ironisch? Zeker. Verdient? Ik ben geen rechter, maar als je in de Midden-Oosterse zandbak met vuur speelt, moet je niet janken als je je vingers brandt, toch?
Kijk, deze generaal was geen lieverdje. Zijn dagelijkse to-do-lijst bevatte waarschijnlijk meer controversiële acties dan een gemiddelde politicus leugens vertelt. En toch kwamen duizenden hun tranen vergieten. Misschien waren het tranen van blijdschap? Foutje, niet iedereen zit op hetzelfde humoristische spoor. Voor alle duidelijkheid, dit is geen viering van de dood, maar laten we het gewoon noemen wat het is: een natuurramp die ervoor kiest om met raketten te werken in plaats van met water en wind.
En laten we het even hebben over die raketaanval. Een perfecte illustratie van ‘oog om oog, tand om tand’, maar dan met high-tech speelgoed. “Welkom in de 21e eeuw, waar conflicten worden opgelost met de finesse van een olifant in een porseleinkast”, moet de aanvalsplanner hebben gedacht.
Satirisch? Absoluut. De grens van het politiek incorrecte overschrijdend? Zonder twijfel. Maar in een wereld waar absurditeit de nieuwe norm lijkt te zijn, is de enige manier om te overleven, met een snuifje cynisme en een dikke laag sarcasme. Dus, droog die tranen, zet je schrap, en welkom in het echte Midden-Oosten, waar elke generaal zijn eigen uitvaart als een rockconcert viert.
