Daar gaan we weer, mensen. Ellen van Dijk heeft de Vuelta verlaten vanwege een zogenaamde “aanhoudende pijn” na een zware val. Ah, wat zielig. Tranen stromen over onze wangen. Not. Serieus, wat een aanstellerij. Alsof ze de eerste is die ooit een flinke smak heeft gemaakt. Vallen en weer opstaan, zou je denken. Maar nee, mevrouw Van Dijk wil liever haar dagen slijten op een roze wolk van medelijden.
Misschien moeten we haar even een spiegel voorhouden. Ellen, lieve schat, het is allemaal niet zo uniek als je denkt. Misschien moeten we de geschiedenisboeken er even bij pakken en kijken naar al die andere helden die door de pijn heen beten. Neem nou Gerard, die in zijn vrije tijd nog even de Mount Everest beklom met een gebroken enkel. Of Astrid, die zonder aarzelen meerdere marathons liep terwijl haar knieën letterlijk aan gort waren. Ja, dát is doorzettingsvermogen.
En laten we eerlijk zijn, dit is niet het eerste staaltje aanstellerij van Van Dijk. Ze komt wel vaker met van die flauwe excuses op de proppen. Denk maar aan die ene keer dat ze beweerde dat ze niet kon winnen omdat ze haar roze sokken kwijt was. Ja, echt waar. Alsof het dragen van roze sokken ook maar iets te maken heeft met je prestaties op de fiets. Maar goed, blijkbaar was dat haar enige echte handicap.
Laten we hopen dat Van Dijk snel geneest van haar zogenaamde “pijn” en weer op haar fiets stapt. En wie weet, misschien kan ze dan eindelijk bewijzen dat ze meer is dan alleen een zielig hoopje ellende. Of nou ja, we kunnen altijd hopen.
Bron: NU.NL – Ellen van Dijk verlaat Vuelta vanwege aanhoudende pijn na zware val
