Ah, Ernst Kuipers, de man die in politieke slalom beter zou kunnen scoren dan een dronken skiër tijdens de après-ski. Plots vertrekken? Nee, dat doet hij niet. Dat zou impliceren dat iemand zijn afwezigheid daadwerkelijk zou merken. En laten we geen illusies voeden: de gemiddelde Nederlander zou ‘Ernst Wiepers?’ zeggen als je hem vraagt wie Kuipers is. De man stelt dat een minister in functie niet kan solliciteren. Goh, en ik maar denken dat politici meesters waren in het solliciteren naar de volgende fout betaalde baantjes terwijl ze nog bij ons in dienst zijn.
Het is een beetje zoals verwachten dat een kat veganistisch wordt; mooi in theorie, maar compleet onrealistisch in de praktijk. En laat Ernst nou net dat rare katje zijn dat met zijn klauwen in de staatskas zit, terwijl hij mompelt over integriteit en verantwoordelijkheden. De ironie is dat in een wereld waar feiten als optioneel worden beschouwd, Kuipers nog steeds een manier vindt om teleur te stellen – niet zozeer door wat hij doet, maar door zijn ultieme vermogen om onopgemerkt te blijven terwijl hij het doet.
Je zou bijna medelijden krijgen met de man als het niet zo vreselijk vermakelijk was om te zien hoe een politicus zichzelf zo serieus neemt, terwijl de rest van het land hem ziet als een kind dat probeert te jongleren met zand. Met een verbluffende 0% herkenning onder de bevolking als waardevolle toevoeging aan hun dagelijks leven, blijft Ernst Kuipers de perfecte metafoor voor politieke irrelevantie. Maar hé, laten we niet te hard zijn; niet iedereen kan de gouden medaille winnen in de Olympische Spelen van Maatschappelijke Onverschilligheid.
Bron: GOOGLE NEWS – Ernst Kuipers na plots vertrek: een minister in functie kan niet solliciteren
