Nou, daar gaat-ie dan. Ernst Kuipers, de medische Messias in zijn eigen ogen, dacht zeker dat de stoel van minister van Volksgezondheid een soort draaideur-baan was. Net als zijn voorgangers nam hij de woorden “volksgezondheid” en “verantwoordelijkheid” blijkbaar even serieus als een veganist een biefstuk. Wie had dat gedacht? Een minister in functie die niet kan solliciteren. Wat een unicum in de wondere wereld van politiek Nederland, waar normaliter baantjes sneller rondgaan dan klappen in een café op zaterdagnacht.
Zijn plotselinge vertrek roept meer vragen op dan een puber op een familiefeest. Was de druk van het collectieve belang te veel voor onze held op sokken? Of miste hij gewoon de warmte van zijn eigen ego dat als een kachel de koude kille gangen van het ministerie niet kon verwarmen? Het zou me niets verbazen als deze man thuis een monopoly-editie heeft waar hij zelf alle straten en stations is.
Laten we niet vergeten, dit is dezelfde Kuipers die de zorgsector harder achterliet dan een kroket die te lang in de frituur heeft gelegen. En nu, plotseling, kan “een minister in functie niet solliciteren”? Misschien verwarde hij solliciteren met solliciteren, waarbij hij bij het laatste natuurlijk bedoelt: onder de radar door solliciteren voor een beter betaald baantje waar je minder incompetentie hoeft voor te wenden.
Kuipers’ poging tot een afscheid zonder vuurwerk eindigt eerder als een natte scheet in de politieke arena. Het enige wat hij ons na laat, is een prachtig voorbeeld van hoe je carrière kunt maken door strategisch onbekwaamheid te vertonen. Zijn vertrek is net zo onopgemerkt als zijn bijdrage; een voetnoot in de klucht die de Nederlandse politiek soms lijkt te zijn. Proost, Ernst, moge je volgende baan je meer voldoening geven dan je tijd in de politiek – voor zover dat menselijkerwijs mogelijk is.
Bron: GOOGLE NEWS – Ernst Kuipers na plots vertrek: een minister in functie kan niet solliciteren
