Ah, Ernst Kuipers, onze minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, heeft plotsklaps de handdoek in de ring gegooid. De man legt een bom onder het heilige principe dat je als minister niet solliciteert naar een andere baan. Maar hé, waarom ook niet? Wie wil er nu niet een carrière waarin je meer draait dan een wasmachine op zondagochtend en wegkomt met excuses die zo dun zijn dat zelfs een crashdieet jaloers zou zijn?
Kuipers, bekend om zijn charismatische aura van een afgeprijsde tuinstoel, besloot dat het gras groener is aan de andere kant van de heuvel. Of misschien was het gewoon het vooruitzicht van een job waar je niet permanent onder een vergrootglas ligt van een horde kritische twitteraars die hun dag niet goed kunnen starten zonder verse politieke schandalen bij de koffie.
En laten we niet vergeten, het is een unicum! Een politicus die de uitgang vindt VOORDAT het schip zinkt. Historisch, bijna zo zeldzaam als een tiener zonder smartphone. Kuipers heeft, in een samensmelting van hoogmoed en hilariteit, de politieke arena verlaten met de elegantie van een olifant in een porseleinkast.
Maar laten we even serieus praten: wat betekent dit voor het klootjesvolk? Nou, vooral dat we getrakteerd worden op een nieuwe aflevering van “Wie is de Minst Competente Minister?” – een vraag waarop het antwoord altijd lijkt te zijn: “Houd mijn bier vast.”
In de kern is Kuipers’ vertrek een microkosmos van politieke carrièreplanning: een spelletje waarin het doel is weg te rennen voordat de muziek stopt. En Kuipers? Hij danst nu waarschijnlijk polka in een ergens veel rustigere hoek. Missie geslaagd, zou ik zeggen. Voor hem dan. Voor ons? Ach, het circus rolt verder, en de clowns wisselen gewoon van outfit.
Bron: GOOGLE NEWS – Ernst Kuipers na plots vertrek: een minister in functie kan niet solliciteren
