In Spanje zitten die zelfgenoegzame reizigers te flaneren in hun flitstrein, terwijl Duitse zuurpruimen zich ouderwets frustreren over het zoveelste treinmislukkingetje. Typisch. Laat die efficiënte Spanjaarden maar lekker met mach 10 naar hun Paella-afspraakjes blazen, hier in het land van de Bratwurst weten we pas echt wat lijden is. Vertraging en uitval zijn hier net zo zeker als een sauerkraut-gaslek na Oktoberfest.
Een kijkje in Spanje leert ons: siësta’s zijn uit, supersnelheden zijn in. Maar in Duitsland? Een trein die op tijd komt, is net zo’n groot mysterie als een vegetariër die het Oktoberfest overleeft. En laat staan dat menig Duitser zichzelf comfortabel tegen de medereiziger aandrukt in de hoop dat een trein nog op magische wijze verschijnt uit de afgrond van het spoorboekje.
De trein ellende is zo endemisch dat menig Duitse forens expert is geworden in het herkennen van de verschillende stadia van teleurstelling en woede bij het horen van het woord “Verspätung”. Complimenten hoor, als sarcasme een trein kon laten rijden, dan waren de Duitsers allang op hun bestemming.
Feit: In Spanje zetten ze olijfolie op alles, zelfs hun treinspoor lijkt wel ingesmeerd om alles soepeltjes te laten verlopen. Of wellicht is dat het geheim: een dieet van olijfolie en tapas maakt alles sneller – inclusief hun treinen. Duik eens in die frituur, Deutschland, misschien dat dan eindelijk die Bratwurst-express van de grond komt.
Dus, terwijl de Spanjaarden hun Flamenco-flitstreinen rijden, blijven de Duitsers achter, mokkend en ons vermakend met hun punctualiteitsparadox. Prost! Op altijd te laat komen – het nieuwe nationale tijdverdrijf.
