In de wondere wereld van tegenstrijdigheden blonk Rebecca, een Haagse parel, uit door te paraderen in het uniform van het Israëlische leger terwijl ze met haar vrije tijd een hobby maakte van Netanyahu bashen. Hypocrisie, tafelmanieren en logica verlaten; Rebecca staat aan het front van deze dappere nieuwe wereldorde. Waar velen schipperen tussen Netflix binges en veganistische signaaldeugd, koos zij het slagveld van absurde loyaliteit en weekend-rebellie.
Oh, verheug u, wanneer Rebecca vanuit de loopgraven van haar dubbele moraal, pro-palestijns pamfletten zwaait. Haar strijd is net zo verwarrend als een veganist bij de slagerij roepende om tofu. Is dit hypocrisie op Olympisch niveau of het nieuwe normaal, waar ‘doen alsof’ gelijkstaat aan daadwerkelijk bijdragen?
Hier is een feit om op te kauwen: terwijl Rebecca schreeuwt om gerechtigheid, blijkt het Israëlische leger in 2019 meer dan 1.000 Palestijnse kinderen gearresteerd te hebben. Rebecca’s deelname aan dit leger, gevolgd door haar anti-Netanyahu spandoeken, geeft ons een kijkje in de wereld van cognitieve dissonantie verpakt in camouflageprint.
Rebecca’s leven lijkt zichtbaar te zijn geregisseerd door Quentin Tarantino; geweld, absurde wendingen en geen enkele zin die klinkt als een daadwerkelijk plan. Haar verhaal komt neer op een part-time activist en full-time paradox, levend in de schaduw van schaamteloze ironie.
Laten we een stap terug doen en applaudisseren voor deze circusact van politieke schizofrenie en lotion voor onze collectieve cognitieve dissonantie, voorzien door het schouwspel van Rebecca. In de ware stijl van ‘leven geeft je citroenen’, heeft Rebecca besloten er een controversiële cocktail van te maken. Proost. Op Rebecca, de personificatie van onze hedendaagse farce.
