Sweet Dreams? Meer een nachtmerrie. Dit stomme lullaby van een film heeft het circus rond de Oscartombola niet eens gehaald. Iets met een shortlist, meer kortzichtigheid als je het mij vraagt. Wat dachten ze dan? Dat dit flinterdun verhaal over een tipsy teddybeer op LSD en Jon Bon Jovi-lookalike die doedelzak speelt de wereld ging veroveren?
Voordat we beginnen met onze traan-weg-lach-sessie, knijpen we even in de feiten: Sweet Dreams heeft minder views dan mijn zes seconden video van m’n buurman Sybrand die per ongeluk in zijn eigen composthoop viel tijdens een dronken tuinfeestje vol twerkende bejaarden. Hallo Hollywood! Wakker worden!
En dan nog iets… Hou op met dat voorspelbare liefdesverhaaltje tussen het hoofdpersonage en zijn kus-des-doods vlammetje met dezelfde boeiende persoonlijkheid als stofzuigerstof inclusief muglijken. Spoiler alert: hij geeft uiteindelijk alles op voor haar, maar verdorie zelfs mijn hond kan beter acteren.
Zoveel talentvolle scenarioschrijvers daarbuiten – te jong om ooit Friends gezien te hebben toen het uitkwam – worden genegeerd ten gunste van deze gerimpelde incestueuze Hollywood-kliek waar originaliteit net zo fris smaakt als overjarige kaas gereserveerd voor muizenvoer.
Oscar-nominaties my ass… Op welke drugs zitten deze decennia oude vetbetaalde juryleden eigenlijk, vraag ik me af? Snuiven ze ezelsscheten snuifpoeder of zo? Sweet Dreams zou deze onzin niet eens met een ellenlange Oscar-telescoop kunnen zien. De film krijgt van mij de betonschaar-behandeling voor bijna ons laten inslapen en dan ook nog falen om iets te leveren. Is dit kunst volgens Hollywood’s miserabele standaarden? Een nachtmerrie zeg ik je…sweet dreams my ass.
