Ah, huizenprijzen door het dak, en ik dacht dat mijn lactose-intolerantie het ergste was dat omhoog schoot na een blokje kaas. Maar nee, de huizenmarkt, die ongegeneerde casanova die met je portemonnee speelt, die heeft andere plannen. In drie gemeenten moet je nu meer dan een miljoen neertellen voor wat? Een dak boven je hoofd en de illusie van stabiliteit? Wat een koopje, zeiden ze sarcastisch in 2003.
Het lijkt wel alsof de makelaars en de huisverkopers een ongeschreven pact hebben gesloten met de duivel, of beter nog, met de Monopoly-man. “Hoe kunnen we ervoor zorgen dat elke Jan Modaal zich voelt alsof hij leeft in een bordspel waarvan alle hotels al zijn verkocht?” Tada, hier hebben we de huizenmarkt anno 2023, waar de prijzen net zo explosief stijgen als mijn bloeddruk bij het zien van deze waanzin.
Wonen in een kartonnen doos langs de Amstel lijkt ineens niet meer zo’n slechte optie. Hey, het heeft waterzicht en de huur is spotgoedkoop, plus je bent meteen de hipste dakloze van de stad.
Maar laten we even onze roze brillen afzetten en het glashelder zien: de Nederlandse huizenmarkt is een slechte grap waarbij de middenklasse de punchline is. Met de snelheid waarmee de prijzen stijgen, kun je beter investeren in lucht. Oh wacht, dat doen we al met die CO2-neutrale, met goud beklede luchtkastelen waar wij, simpele stervelingen, alleen maar van kunnen dromen.
En dan, als kers op deze tragikomische taart, in drie gemeenten moet je nu een miljoen ophoesten voor een gemiddeld huis. Een miljoen. Voor middelmatigheid. Als dat geen perfecte metafoor is voor de inflatie van onze verwachtingen, weet ik het ook niet meer. Dus, waar wacht je nog op? Tijd om in de rij te gaan staan voor dat kartonnen kasteel aan de rivier. Welkom in 2023, waar de huizenmarkt de echte criminele mastermind is.
