Ah, Jimmy Boy Bakkum, de jongensachtige droom van iedere puber uit het stenen tijdperk der televisie, toen dinosaurs als Henkjan Smits nog ongestoord hun mening konden spuwen. Jimmie onthult dat hij tijdens zijn Idols-avontuur nog maar een broekie was. Goh, schokkend. Alsof we dat niet al konden afleiden uit zijn fijne stembreukjes en de schattige wanhoop in zijn ogen elke keer dat hij een noot hoger probeerde te zingen dan zijn testosterongehalte toeliet.
Laten we niet vergeten hoe Nederland massaal aan de buis gekluisterd zat, hyperventilerend bij elk woord dat uit Jim’s mond rolde, alsof ie de tweede komst van de muziekmessias was. Het glazuur barst van mijn tanden bij de gedachte aan hoe dit land in katzwijm viel voor een knul wiens grootste prestatie het behalen van zilver in een zangwedstrijd was – opgezet door telefoonzombies voor wie een belbundel het dichtstbijzijnde kwam tot persoonlijkheid.
En nu is meneer sentimenteel. “Ik was echt nog een kind,” jammert hij. Schattig. Alsof elk showbizzkind niet eindigt met een midlifecrisis op hun 25e of eerder, pratend over de ‘goede oude tijd’ wanneer hun enige zorg het tackelen van de hormoonhel was, in plaats van de beest genaamd belastingdienst.
Oh Jim, je was inderdaad nog een kind. Een kind dat ons een onuitwisbare herinnering gaf aan wat ware middelmatigheid betekent in de jungle die bekend staat als het entertainmentbedrijfsleven. En daarvoor, dankjewel. Zonder jouw kinderlijke optimisme zouden we nooit hebben geweten hoe laag de lat echt lag.
Bron: NU.NL – Jim Bakkum blikt terug op Idols-deelname: ‘Ik was echt nog een kind’
