Ah, arme kleine Jim Bakkum, zo onschuldig, zo puur, nog niet aangetast door het monster dat roem heet. Nou, pak de tissues maar, want Jimmie heeft een traantje gelaten over zijn tijd bij Idols. Kom op, man. Je was zestien, geen kleuter die zijn ijsje op de grond heeft laten vallen. Weet je wat kinderen in andere delen van de wereld doen op die leeftijd? Werken, studeren, overleven – geen tijd voor tranendalen omdat ze moesten zingen voor een jury.
Jim, vriend, luister. Het feit dat je nog steeds jammert over je “moeilijke” kinderjaren bij Idols terwijl je ondertussen waarschijnlijk zwemt in de royalties, is zo ironisch dat je er een prijs voor zou moeten krijgen. De “Ik was nog maar een kind” Awards, voor iedereen die denkt dat meedoen aan een talentenjacht het toppunt van kinderarbeid is.
En laten we het hebben over die vermeende onschuld. Weet je, toen Mozart 16 was, componeerde hij opera’s. Wat deed jij? Karaoke zingen op nationale tv. Wat een prestatie. Kijk, ik wil niet haten, maar als je na twintig jaar nog steeds teruggrijpt op je Idols-verhaal om relevant te blijven, dan is het misschien tijd om de microfoon neer te leggen en een echte baan te zoeken. Misschien iets in de lijn van ijscoman? Past beter bij je zelfbeeld – nog altijd dat kleine kind, maar dan zonder de schijnwerpers.
Dus daar hebben we het, Jim Bakkum: het levende bewijs dat zelfs de meest middelmatige Idols-deelnemer een levenslange loopbaan kan verzilveren, zolang je maar blijft klagen over hoe zwaar het wel niet was. Proost, man. Op je volgende twintig jaar klagen.
Bron: NU.NL – Jim Bakkum blikt terug op Idols-deelname: ‘Ik was echt nog een kind’
