Kijk, als er ooit een gouden medaille zou bestaan voor het fantastisch verkloten van een moment suprême, dan heeft Korstanje die met vlag en wimpel – of in zijn geval, zonder medaille – gewonnen. Jawel, onze ‘zwemmende held’ besloot in de laatste meters van de WK, op het moment dat zelfs de meeuwen al op het scorebord zaten te gokken, zijn medaillekansen met de elegantie van een baksteen in een vijver te verzuipen.
Wie had dat gedacht? Nou, iedereen met een functionerende voorgevoel-klier waarschijnlijk. Het is alsof je naar een paardenrace kijkt waarbij het paard, dat op kop ligt, plots besluit terug te rennen omdat hij zijn gelukkige hoefijzer vergeten is. Classic Korstanje.
En laten we vooral niet vergeten dat de echte tragedie hier is dat hij ons de kans heeft ontnomen om gedurende precies drie minuten, tussen het scrollen door zielige huisdieren op Instagram en het debatteren welke pizza deze avond onze emotionele leegte mag vullen, ons even ’trots Nederlander’ te voelen.
Het is trouwens een wetenschappelijk feit dat mensen meer adrenaline ervaren tijdens het kijken naar sport dan de sporter zelf. Wat mij betreft is dat het bewijs dat de enige echte winnaars de bankhangers zijn die dit debacle vanuit hun luie stoel, met een zak chips in de ene hand en hun uitgestrekte oordeel in de andere, hebben mogen volgen.
Dus ja, Korstanje, bedankt hè. Bedankt dat je ons heeft laten inzien dat de enige medaille die we nodig hebben, die is voor het volhouden van jouw zwemcarrière. We zouden bijna vergeten hoe het is om echt teleurgesteld te zijn. Oh wacht, bijna.
Bron: NU.NL – Drama voor Korstanje: zwemmer geeft in laatste meters WK-medaille uit handen
