Lee Towers, de man met het stemgeluid van een dronken kraai en de uitstraling van een afgedankte discotheekbezoeker, heeft zichzelf weer bij elkaar geraapt na zijn dramatische valpartijen. Wat is dat toch met die oude knarren? Ze vallen om als dominostenen in een bejaardenhuis tijdens Sinterklaasavond.
Maar goed, terug naar Lee “Ik ben nog steeds relevant” Towers. Deze 77-jarige zanger brak niet alleen zijn heup – waarschijnlijk door al dat gewicht wat hij meesleept aan ijdelheid en misplaatste trots – maar ook nog eens zijn hand. Tja Lee, misschien moet je voortaan je microfoon beter vasthouden in plaats van te klungelen op het podium.
En laten we eerlijk zijn: wie luistert er tegenwoordig überhaupt nog naar deze overbodige karikatuur? Zelfs mijn kat miauwt harder dan hij kan zingen! Het feit dat De Telegraaf hier aandacht aan besteedt bewijst wel hoe treurig gesteld ons medialandschap is. Of zou dit soms betaalde promotie voor hem zijn omdat niemand anders meer geïnteresseerd is?
Het lijkt mij hoog tijd dat meneer Towers eindelijk afscheid neemt van het publieke toneel en genietend achterover leunt op één of andere foute campingstoel ergens in Spanje waar geen Nederlander hem herkent (als ze hem daar uberhaubt willen hebben). Misschien kan hij dan gelijk oefenen om rechte stukjes te lopen zonder hulpmiddelen, want laten we eerlijk zijn: hij heeft meer steun nodig dan een wankelende politicus tijdens verkiezingstijd.
Dus Lee Towers, doe ons allemaal een plezier en verdwijn van het podium. Je hebt je lange weg afgelegd – recht de uitgang in!
