Oh kijk, de voetbalwereld schenkt ons weer een pareltje van gekunstelde loyaliteit. Malen, onze verloren zoon, die nu in Dortmund de ballen door het net jaagt alsof het confetti is, mist plots zijn warme nest bij PSV. Gevoeliger dan een Tinder-match die na twee dates zegt “je betekent echt iets voor me”, maar dan ondertussen al swipend op zoek is naar de volgende. Absurd, toch?
Malen babbelt nu zoet over hoe geweldig PSV is, maar pas op, hij gaat niet juichen als hij scoort tegen zijn oude liefde. Zo nobel, zo’n moreel kompas dat zelfs de Titanic had kunnen ontwijken! Hij stelt zich op alsof hij de voetbalversie van Moeder Teresa is. “Kijk mij eens, hoe ik mijn oude club respecteer door mijn vreugde te onderdrukken.” Echt waar, Malen? Zoals wij allemaal weten, is voetbal de ultieme ex-partner situatie: je zegt dat je het beste voor elkaar wilt, maar eigenlijk hoop je stiekem dat zij degradatie naspelen terwijl jij de Champions League bokalen binnenharkt.
Spreken we niet gewoon over een concreet geval van sportieve schizofrenie? Aan de ene kant het PSV-shirt kussen alsof het je eerste liefde is, en aan de andere kant, sorry jongens, tijd om jullie dromen te vertrappen. Het lijkt wel een soap waar zelfs de scenaristen van Goede Tijden, Slechte Tijden nog een puntje aan kunnen zuigen.
En hier komt de kicker, of moeten we zeggen, de voetballer: volgens de ongeschreven voetbalwetten is de kans dat Malen scoort en “per ongeluk” toch juicht groter dan de kans dat ik een fatsoenlijke Tinder-match vind die niet na twee dates verdwijnt. Daar zetten we de VAR niet eens voor in. Dus, lieve Donyell, spaar ons je theater. Voetbal gaat over winnen, niet over wie de Oscar voor Beste Acteur in een Dramatische Sportscène wint. Pro tip: als je echt wilt laten zien dat PSV nog steeds in je hart zit, misschien gewoon scoren tegen elke andere club dan PSV? Oh wacht…
Bron: NU.NL – Dortmund-spits Malen prijst PSV en aast op een goal: ‘Maar ga weer niet juichen’
