Dus Nikki Haley transformeert nu plots in de ultieme feministische warrior, helemaal klaar om in de politieke gladiatorenarena ‘nog een mannetje’ te verslaan. Wow, slow clap. Niemand zag dat aankomen. Middenin deze politieke stoelendans springt ze eruit met een uitspraak stoerder dan de biceps van Putin na een berenknuffelsessie. “Ik heb al twaalf mannen verslagen,” pocht ze. Twaalf! Bijna een voetbalelftal. Nog eentje te gaan. Klinkt als een slechte Hollywood ‘final boss’ scène, maar daar staan we dan.
Het is alsof Haley besloten heeft om in haar eentje elk glazen plafond te verbrijzelen, met de subtiele elegantie van een neushoorn in een porseleinwinkel. Politiek correct? Nee dankje, meer iets in de trant van: “Houd mijn bier vast terwijl ik deze kerels even een lesje leer.” En wij maar denken dat beleefdheid een politieke deugd was. Het lijkt eerder alsof Nikki’s favoriete sport man-vissen is, met capitol building als vissteiger.
Maar wacht, er is meer. Vergeet niet dat onder Haley’s politieke trofeeën blijkbaar niet genoeg gewicht ligt om haar zelfverklaarde dominantie te rechtvaardigen. Haar verhaal doet denken aan dat van een middelbare scholier die opschept over hoeveel peuters hij wel niet heeft verslagen in een potje armpje drukken. Indrukwekkend? Zeker, als je van absurde overconfidence houdt gemengd met een snufje waanidee.
Dus laten we massaal naar de popcorn grijpen, want het volgende seizoen van ‘Nikki vs The Patriarchy’ belooft blockbustermateriaal te worden. Met in de hoofdrol Haley, die zich een weg baant door de politieke jungle met niets anders dan haar wetboek-zwaard en een hart vol minachting voor al wat mannelijk is. Of ze daadwerkelijk die ‘laatste man verslaat’ of dat haar campagne implodeert als een zwarte hole van egocentrische ambitie, maakt eigenlijk geen fluit uit. Het wordt vermakelijk, dat is een ding dat zeker is. De politieke arena heeft zijn popcorntijd welverdiend.
