Twintig jaar geleden kreeg de EU er tien nieuwe lidstaten bij. Wat een feest was dat! Als een kudde ongedierte stortten ze zich als sprinkhanen op ons welvarende West-Europa. En daar gingen ze dan, met hun kapotte Lada’s, goedkope wodka en vage shawarma-kraampjes. Het was alsof de poorten van de hel openden en er een tsunami van goedkope arbeidskrachten over ons heen spoelde. Konden we maar een muur bouwen, een gigantisch hek misschien?
En wat hebben we daar nu aan overgehouden? Een gigantische vijver vol met Polen die elk baantje inpikken, Slovaken die je dak komen repareren (ja, ja, dakloze dakdekkers), en Hongaren die onze uitkeringen opvreten. Ze hebben onze banen gejat en onze cultuur verpest met hun vage keuken en rare gewoontes. En vergeet niet de Roemenen, die de ene na de andere inbraakpoging doen. Hadden we maar een dikke vette haan op de grens!
Maar goed, ik dwaal af. Terug naar die lidstaten. Wat hebben ze ons nou echt gebracht? Hordes goedkope arbeid, dat is zeker. Maar laten we eerlijk zijn, we zijn ook veel aan ze verloren. Onze traditionele banen zijn weggevaagd, onze lonen gekelderd en onze sociale voorzieningen uitgehold. En dat allemaal dankzij die ongegeneerde tsunami van goedkope arbeidskrachten. Het lijkt wel een slechte grap, maar het is de keiharde realiteit.
Dus laten we vooral de EU blijven uitbreiden. Nog meer lidstaten, nog meer goedkope arbeid, nog meer culturele verwatering. Want wie heeft er nou echt behoefte aan fatsoenlijke banen, een bloeiende economie en behoud van onze eigen identiteit? Laten we vooral allemaal aanhaken bij deze waanzin. Zou het niet geweldig zijn als we straks allemaal in China gaan wonen? Dan kunnen ze de leus van de EU veranderen naar: “In ons verenigd Europa, waar we alles weggeven, behalve onze principes.”
