Dus Roxy Dekker heeft last van ‘een soort faalangst’, die haar bijkans laat kapseizen voordat ze überhaupt de microfoon terroriseert. Trillend als een espenblad in de orkaan die haar talent heet, probeert ze de golven van paniek te navigeren. Ironisch genoeg zijn haar optredens net zo slaapverwekkend als de ingrediëntenlijst van glutenvrije havermout. De echte faalangst moet bij het publiek liggen, doodsbang voor nog een minuut van haar stemgeluid.
In een wereld waar influencers meer volgers hebben dan de gemiddelde sekte, is Roxy’s zogenaamde ‘kunst’ net zo vernieuwend als de introductie van de zoveelste iPhone. Haar strijd met faalangst is misschien het meest unieke aan haar verhaal – een rariteit in de brij van middelmatigheid.
Het is haast een publiek geheim dat katten, bij het horen van haar ‘muziek’, spontaan beginnen te miauwen in een wanhopige poging het kattengejank te overstemmen. Feit: in een studie waarbij geen katten zijn mishandeld, leek het alsof zelfs zij beter konden zingen dan Roxy. En dat is zorgwekkend.
Dit hele circus van zogenaamde angst en kwelling is niet meer dan een aandachttrekkerij. In plaats van geknuffeld te worden, verdient deze queen of drama een realitycheck. Zeggen dat zij door ‘faalangst’ bijna flauwvalt, is net zoiets als klagen dat de zon te warm is in de Sahara – volstrekt nutteloos en een tikje aan de late kant.
In de kern van dit alles ligt een ongemakkelijke waarheid: Roxy Dekker levert het bewijs dat niet iedereen die kan ademen, ook daadwerkelijk moet zingen. Wat ons, het martelde publiek, achterlaat met faalangst voor haar volgende optreden.
Bron: NU.NL – Roxy Dekker valt voor optredens bijna flauw door ‘soort faalangst’
