Zo. Rutte vindt in NAVO-groentje Finland een schouderklopjespartner. De hoogste militair daar, met zijn camouflage-chic en geschminkte optimisme, kijkt blijkbaar door dezelfde geopolitieke roze bril. En waarom niet? Want in de wondere wereld van internationale politiek is het knuffelniveau direct evenredig met hoe hard je kunt schreeuwen dat alles fantastisch gaat, terwijl de wereld feitelijk in de fik staat.
De Finnen, bekend om hun Kerstman en duizend meren, besluiten nu dat hun beste exportproduct geen hout of Nokia’s is, maar militaire bijval voor onze Mark. En grappig genoeg, het land met meer bomen dan inwoners, vindt nu dat ze een stem hebben in de grote-mensen-wereld. Schattig.
Rutte, onze Teflon-premier, kan weer een diplomatiek schouderklopje bijschrijven. Verzamelt hij ze als Pokémonkaarten, of wat? “Gotta catch ‘em all,” denkt hij vast bij elke buitenlandse bevestiging van z’n politieke levensduur. Maar laten we de ironie niet vergeten dat de hoogste militair van Finland, een land dat trots is op zijn neutraliteit en tot voor kort meer bezig was met de perfecte saunatemperatuur dan geopolitiek, nu plots optimistisch is over oorlogjes spelen met de grote jongens.
Ah, de wereldpolitiek, het blijft een prachtig toneel van tegenstrijdigheden, waarin de kleinste landen de luidste kreten slaken, en de meest onwaarschijnlijke kandidaten de meest fervente bondgenoten worden. Zoals een mop die Finland en Nederland delen, blijkt Rutte’s geopolitieke strategie meer een geval van “blind squirrel finds a nut” dan weloverwogen staatskunst.
Een ding is zeker: als de wereld ooit ten onder gaat, kunnen we misschien lachen om de absurditeit van landen zoals Finland die zich opwerken tot militaire cheerleaders, terwijl Rutte applaus ontvangt van een NAVO dat steeds meer lijkt op een bizarre talentenjacht. Zo van, “who can militarize their neutrality the fastest?” Nederland, gefeliciteerd, je staat in de finale, met dank aan de Finnen. Applausje voor jezelf, Mark.
