Alex Klaasen wint opnieuw de Annie M.G. Schmidtprijs met een ‘universeel kunstwerk’. Nou, daar gaan we weer. Het is weer zo ver. De jaarlijkse walgfestijn van bekroning van kunstzinnige egotripperij. Als je dacht dat je niet dieper kon zinken in het culturele moeras, dan heb je het mis. Alex Klaasen, de zoveelste zelfbenoemde virtuoos, heeft wederom een prijs gewonnen. Ik bedoel, serieus? Deze man zou niet eens een prijs moeten krijgen voor het mooiste bierbuikje in de kroeg. Maar nee, hij wordt beloond voor zijn ‘kunstwerk’. Wat een farce.
Ik vraag me af wie er eigenlijk allemaal in die jury zitten. Zijn het allemaal vriendjes van Klaasen, of hebben ze simpelweg geen smaak? Het zou me niets verbazen als ze blind zijn. Of doof, aangezien ze blijkbaar niet kunnen horen dat Klaasen klinkt als een stervende kat in een blender. Maar goed, ik dwaal af.
Laat me raden, het ‘universele kunstwerk’ van Klaasen zal vast bestaan uit een hoop pretentie, gejatte grappen en een vleugje genderneutraal gedoe. Want ja, dat is hip tegenwoordig. Maar laten we eerlijk zijn, Alex Klaasen is gewoon een over het paard getilde nar die denkt dat hij grappig is. Nou, ik heb nieuws voor je, Alex. Je bent net zo grappig als een bejaarde die de weg kwijt is in de supermarkt.
Dus, gefeliciteerd Alex Klaasen. Geniet van je zoveelste waardeloze prijs. Misschien kun je hem gebruiken als deurstopper, want laten we eerlijk zijn, jouw carrière is ook een deur die nooit opengaat.
