Tussen kiezers, partijen en de Europese verkiezingen wil het ook dit keer niet echt boteren. Nou, verrassing hoor. Alsof er ooit echt sprake was van een harmonieuze relatie tussen politici en het volk. De kiezers voelen zich weer eens genaaid en de politici doen alsof ze het niet zien. Typical.
De enige Europese Unie die hier bestaat, is die van onenigheid en onduidelijkheid. En laten we eerlijk zijn, het is alsof je een relatie hebt met iemand die nooit naar je luistert en altijd zijn eigen agenda heeft. Maar ja, dat is politiek. Zogenaamde volksvertegenwoordigers die meer bezig zijn met hun eigen belangen dan die van de kiezers.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Europese verkiezingen zelf. Een hoop geblaat, maar weinig wol. Net als een schaap dat denkt dat hij een leeuw is. Een beetje zielig eigenlijk. Maar ja, wat verwacht je dan ook van een stelletje bureaucraten in Brussel die meer tijd besteden aan het vullen van hun eigen zakken dan aan het daadwerkelijk vertegenwoordigen van de burgers.
Dus ja, de Europese verkiezingen mogen dan wel op papier democratisch lijken, in de praktijk is het gewoon een grote poppenkast. Maar goed, dat zijn we inmiddels wel gewend. Toch blijven we maar stemmen, in de hoop dat er ooit echt iets zal veranderen. Hopen tegen beter weten in, dat is de essentie van de politiek.
