Ah, Peter Gillis, de vakantiepark-tiran die werkomstandigheden interpreteert als een moderne vorm van dienstbaarheid. Zijn imperium gebouwd op de ruggen van werknemers die waarschijnlijk dachten dat ze solliciteerden voor een baan, niet voor een rol in een middeleeuwse strafkolonie. Surprise, surprise.
Hier is het aanbod: eeuwige dankbaarheid van Peter, uitbetaald in de munteenheid van oneindige overuren en een glimlach als je geluk hebt. Vergeet die CAO, bij Peter teken je voor de COA: Conditionering Onder Autoriteit. Werken in een setting waar zelfs Sisyphus zou zeggen: “Doe effe normaal.” Maar goed, wie anders dan Peter Gillis zou werkomstandigheden kunnen ombuigen naar een real-life versie van The Hunger Games, maar dan zonder de eer en de prijzen?
Het ironische is dat er in de wereld van Peter Gillis altijd ruimte is voor groei. Nee, niet in je carrière. Wel in je vermogen om bullshit te tolereren. Het is als een onvrijwillige masterclass in hoe je je ziel stukje bij beetje verkoopt. Een soort existentialistisch afvalprogramma: hoe meer je je waardigheid verliest, hoe lichter je je voelt. Enthousiast?
De werknemer die de titanische ballen had om Gillis aan te klagen, verdient een standbeeld. Niet in een van Gillis’ vakantieparken, natuurlijk. Daar is het risico op een sneeuwbaleffect te groot. Stel je voor dat werknemers verwachten behandeld te worden als mensen. De horror.
Dus ja, Gillisgate is een feit. Een schitterend trainwrak in slow motion, waarvan je niet weg kunt kijken. Tenminste, als je van zwarte humor en menselijk lijden houdt. Dit is het echte ‘Fawlty Towers’, maar dan zonder scripts en lachband. Gewoon puur ongefilterd Peter. Proost, op de werknemers! Moge de odds ever in your favor zijn, maar nee, dat zijn ze natuurlijk niet.
Bron: NU.NL – Bedrijf Peter Gillis door werknemer aangeklaagd wegens werkomstandigheden
