De Amerikaanse cultuurstrijd rond de oorlog in Gaza zorgt ervoor dat je jezelf afvraagt of er nog iets over is van het verstand en de empathie in de wereld. Alsof de mensheid niet genoeg verdeeldheid kent, moeten we nu ook nog eens op de spits drijven wie er nu eigenlijk gelijk heeft in deze uitzichtloze situatie. Het lijkt wel een eeuwige wedstrijd tussen partijen die elk op hun eigen manier het slachtofferschap omarmen. Laten we eerlijk zijn, het gaat allang niet meer om het leed dat deze oorlog veroorzaakt, maar om wie er de meest schrijnende retoriek kan spuien.
De Columbia-voorzitter, de arme ziel, staat nu in het middelpunt van deze idiote strijd. Terwijl hij zich inzet voor zijn studenten en het academische klimaat, wordt hij vermalen door deze machtsspelletjes. Want zeg nou zelf, wie heeft er nou nog tijd om na te denken over onderwijs en wetenschap als je ook gewoon lekker kunt schreeuwen tegenover iemand met een andere mening? Niemand. Onze aandachtsspanne is immers niet veel groter dan die van een goudvis.
Maar laten we teruggaan naar de essentie van deze kwestie: Gaza. Het is een plek waar mensen dag in dag uit leven onder erbarmelijke omstandigheden. Een feit dat ik natuurlijk graag even aanstip om mijn betoog wat meer gewicht te geven. Maar wie maakt dat nu wat uit? We zijn veel te druk bezig met het uiten van onze politiek incorrecte, sinistische, sarcastische en vooral ongenuanceerde meningen. Want hé, wie heeft er nou tijd om zich in te leven in de ander als je ook gewoon kunt lachen om een flauwe woordgrap?
Dus laten we vooral doorgaan met het vermalen van de Columbia-voorzitter, terwijl de wereld in brand staat. Want wat kan het ons schelen? We hebben immers onze meningen en die zijn belangrijker dan het leed van anderen. Laten we vooral zo doorgaan, tot er niks meer overblijft dan de verwoeste puinhopen van onze samenleving. Maar hey, we hebben in ieder geval gelijk, toch?
