In de wereld die voetbal heet, waar het ego groter is dan de ellebogen tijdens Black Friday, hinken Sparta en Heracles op twee gedachten zoals je oma op WhatsApp. Het lot van deze halfbakken helden van het veld hangt aan een zijden draadje, dunner dan het geduld van je vriendin als je zegt: “Nog één biertje, schat”. En dan, als een climax die geen enkele pornofilm zou durven te verpesten, is het aftellen naar de topper tussen PSV en AZ. Een “topper” waar de spanning vanaf druipt, als olie van een doorgedraaide frikandel in een frituurpan op zijn laatste benen.
Die-hard fans, klaar om hun longen uit hun lijf te schreeuwen, alsof het zou helpen om die bal door het net te krijgen. Kennelijk hebben ze het nog niet door: hun invloed op het spel is net zo significant als de bijdrage van een vegetariër aan de slachthuisindustrie. Spoiler alert: marginaal.
Ondertussen rijst de vraag, kunnen we deze “topper” wel serieus nemen? Net zo serieus als een vegetariër bij een barbecue – het idee is leuk, maar het eindigt altijd met een gezicht vol teleurstelling. PSV tegen AZ, een gevecht vergelijkbaar met twee kale mannen die vechten om een kam. Interessant, maar uiteindelijk onnodig.
Waar Sparta en Heracles nog de schijn ophouden van een evenwichtiger duel, vergelijkbaar met twee kleuters die strijden om de laatste roze koek, is bij PSV vs. AZ de enige garantie dat een team de gladiolen krijgt en het andere team achterblijft met de net-niet-smaak van Rioja die meer naar kurk smaakt dan naar overwinning.
In een universum waar de VAR meer willekeur lijkt dan uw moeders humeur tijdens kerst, stellen we ons de echte vraag: Waarom kijken we nog? Misschien is het die onmiskenbare charme van het voetbal, of misschien hopen we diep van binnen allemaal dat onze club, tegen alle verwachtingen in, niet de eeuwige middenmoter blijkt. Maar laten we niet voor de gek houden, diep van binnen vinden we die chaos, misère en die sporadische glimpen van briljant voetbal gewoon heerlijk. Voetbal, de liefde-haatrelatie die we nooit willen beëindigen.
